نشاط معنوی مقولهای است که علیرغم اهمیت فراوان آن، کمتر به آن به عنوان موضوعی مجزا توجه شده است. نشاط معنوی در ابعاد فردی و اجتماعی آن، تعادل را به همراه خواهد داشت. با از دست رفتن تعادل روانی، شاهد انواع اختلالات روانی فردی و از هم گسیختگی نظام اجتماعی خواهیم بود. نشاط معنوی که تجمیعی از ویژگیهای نشاط و معنویت است، نقش تربیتی بیهمتا، مداوم و مؤثری در سلامت روان فرد و اجتماع خواهد گذاشت.
این مقاله با هدف کنکاش در نقش تربیتی نشاط در سایهی گزارههای دینی به روش توصیفی تحلیلی فراهم آمده است، از میان نقشهای تربیتی متنوع و متفاوت نشاط معنوی، به سه مورد اشاره شده است. این بررسی با توجه به عنوان اعتباری گزارههای دینی صورت گرفته که در تعیین جایگاه موضوع مورد بحث و کالبدشکافی برای دستیابی سریعتر و کاملتر به هدف موردنظر، روشی نوین و مؤثر مینمایاند که میتواند پژوهشگر دینی را در نهادینه کردن و سامانبخشی تحقیقاتش یاری نماید.
از تحلیل گزارههای دینی، این نتایج حاصل شد که اولا: شادی تعریف شده در گزارههای دینی متناسب با سبک زندگی اسلامی است.
ثانیا: «نشاط معنوی» شادی عقلانی، مطلوب، ممدوح و پایداری است که لذّتش فوق لذّات حسّی است و "لذّتجویی صرف" را برنمیتابد و سبب پویایی، انگیزهبخشی، خلاقیّت، سرزندگی، شادابی و همبستگی و کمال انسان میشود. این نشاط قوّهی مدرکه و اندیشهی انسان را تحت تأثیر قرار میدهد. و او را به فعالیتهای خداپسندانه و توبه و استغفار، رهنمون میشود. و این تنها راه رهایی از افسردگی و نگرانی است.
توکلی خانیکی, محمد جواد, قاسمی شهری, سید علی. (1399). بررسی نقش تربیتی نشاط معنوی با توجه به گزارههای قرآنی و روایی. آموزه های تربیتی در قرآن و حدیث, 6(1), 143-159. doi: 10.22034/iued.2020.240021
MLA
محمد جواد توکلی خانیکی; سید علی قاسمی شهری. "بررسی نقش تربیتی نشاط معنوی با توجه به گزارههای قرآنی و روایی". آموزه های تربیتی در قرآن و حدیث, 6, 1, 1399, 143-159. doi: 10.22034/iued.2020.240021
HARVARD
توکلی خانیکی, محمد جواد, قاسمی شهری, سید علی. (1399). 'بررسی نقش تربیتی نشاط معنوی با توجه به گزارههای قرآنی و روایی', آموزه های تربیتی در قرآن و حدیث, 6(1), pp. 143-159. doi: 10.22034/iued.2020.240021
VANCOUVER
توکلی خانیکی, محمد جواد, قاسمی شهری, سید علی. بررسی نقش تربیتی نشاط معنوی با توجه به گزارههای قرآنی و روایی. آموزه های تربیتی در قرآن و حدیث, 1399; 6(1): 143-159. doi: 10.22034/iued.2020.240021